《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
每次到感动的点，都会被导演接下来的情节设置冲破，比如爸爸和老友在饭馆倾诉，突然女儿跑进来狰狞大哭，我妈妈是不是要死了？还有母女在桥洞争执，女儿瘫坐在地上很伤心。母亲突然高亢来了一句，站起来！我仿佛看到了赤壁里小乔让萌萌站起来的画面，过分诡异了。
很多时候的确是认为父母是在控制你，可除了他们，还有谁是无私付出呢。
非常熟练的催泪技术和剧情安排，但是亲情这一挂我真的忍不住。
支线又多又稀碎 一群人搁这演话剧呢 许亚军给人一种接了烂本的好角色 不愿同流合污的感觉
廉价消费感情，始终捏着的嗓子，时刻感到压抑的所谓爱你，一直缺失的家里的男人们。感觉拍得很烂，可突然意识到这确实是很多“妈妈”和“家庭”的样子，一直分身乏术，一直面面俱到，一直积极向上，一直有道理，她们走了，会因为“没人再给我做饭”“再没人管我”被想起，然后呢？
看的点映，虽然整个剧情很好哭，但是明明很有镜头爆发力的几场戏，被张静仪黏黏糊糊的台词跟毫无状态的演技，搞成了不响的哑炮。徐帆的演技也大打折扣……
确实不能算翻拍，剧本改得像屎一样，毫无连贯性，基本可以看作几百个催泪短视频拼接成2小时，配合着bgm和台词也毫无逻辑，就是疯狂煽情疯狂戳泪点，几乎都能听到导演在你耳边怒吼“给我哭！”。妈妈很伟大，拿妈妈的感情恰烂钱这事儿就恶臭了。徐帆做作的表演和声音生理性不适，张婧仪也全是短板。许亚军和吴彦姝多好啊，可惜是扁平的面具人角色。子宫内膜癌患者会吐血，胃癌患者会胸痛，南极科考队如此好进，所有细节就尼玛离谱。
据说是大部分翻拍自韩国片《世界上最美丽的离别》
泪目的地方还挺多的。徐帆演技真不错。羡慕这样的母女情。如果她有个儿子，会不会重男轻女，会不会心里眼里都是这个宝贝……
没有跌宕起伏的剧情，却符合影迷的口味，讲述的是有关亲情、成长和死亡的故事，让我们都看到了自己、父亲以及母亲的影子，不可免俗地联系在了一起。影片里既有命运的交错，也有生命中的美好缺憾，甚至有美妙的痛苦。我相信很多人都会潸然泪下，非常精彩的一部电影，如果你在成长，请珍惜亲情。
因为名字的缘故，让人不由自主的与阿莫多瓦的《关于我母亲的一切》相对比，只能说这部仅仅是做为母亲的角色，而不能叫….的一切，阿导的才是真正的母亲的一切….太符号化了，2星全送中学时的偶像许亚军老师，太TM帅了……岁月无痕的许老师，希望多多看到他的戏….
这种题材真的不舍的批评，但是又实在是狗血又没意思。
宝贝啊，妈妈等不了。（以死相挟）
最后正片+彩蛋结束后大家都走了，只剩下我坐在那里看片尾曲。然后在整首歌快结束的时候接到了妈妈的电话叮嘱我回家骑车慢点，就…这种感觉…特别好。尤其是在看完这部电影之后，妈妈的电话非常巧妙的如期而至。我爱我妈😭
有感触，但还是觉得这个妈妈太亏了，她选择为家人过一辈子，最后和女儿说，你不一样，妈妈希望你过自己想要的生活。对工作了的女儿还有那么强的控制欲，太让人窒息了。徐帆的演技好生硬。
怎么说呢，知道想让你哭，也知道哪里想你哭，但你并没有很想哭。
视听语言很成熟，但剧本或者说表演有点浮，许亚军除外。然后可能是因为题材，该共情的地方有被共情，但是看完下来，这种漂浮感还是在那。
和小红花如出一辙的煽情戏码让观众的眼泪如韭菜一样被割得哗哗的。但我依然很纠结湘爱明明是湖南菜！！！
要素过多，发腻得很，编剧和演绎都很奇怪，拧得慌不对劲。
这妈妈脸上带着光芒，照亮了他人。坚强乐观地像个完人。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
