《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
目前为止最为复杂的一部柯南伯格。无论是原始的性-欲望还是相较更结构化的现代性的权力机制都有着多层次的展开，关于“审核”的阐释算是妙笔——它的存在反而生成了新的刺激；有待重看。
整部电影唯一让我沉迷的只有蕾老师的美好肉体，it's confirmed that I'm old sex.（㊗️蕾老师生日快乐～）
绝对不一样的科幻，绝对新鲜的视角和体验。突破性思维，突破性体验。整体观感莫名觉得非常黑色电影。
有关主题的浅薄思考：一个疼痛被消灭的世界，好像并不美好的样子。
剧情设定挺高级，幻想未来没有生理痛苦的人类。
无论科技，人体和性爱如何相互裹挟着不断进化，最动容的还是两个人肉体触碰时的那一吻
所以，腾森每天和助手解剖自己的行为艺术其实是一场性爱秀？
设定很新奇很大胆但整部电影没有未来感反而偏向复古，不过我确实不怎么喜欢这种故事性不强的电影，看一会就要走神一次
福柯，颅内高潮，New-fashion sex。
作为寓言故事，柯南伯格或许是想借助身体器官的噩梦演变，表达对未来生存环境的悲观思考；或许是想借助失去痛觉、以手术与切割代替的性爱，表达当代人爱欲在未来走向枯竭；或许是想借助蕾雅赛杜结尾含泪的控诉，表达政治观点。又或许，这也不是寓言，剥开身体的表象，一个个人物代表的是未来社会人的情感状态，一切文本层面的花样，再怎么解读也只是纹饰而已。视听不够极致、人物对白占比过大、意象编织过于晦涩难懂，都是老毛病了。但这次远比上次的《星图》有魅力多了，所以我选择原谅了柯南伯格。
打开肉体的同时，思想也在被解放。疼痛，性欲，艺术，政治，最终升华到人类身体与意识的二元进化。作为科幻片，这个创意赞了，100分钟的故事还很初级，似乎只做了个设定，便戛然而止，但太多线索还亟待展开，柯南伯格要拍个限定剧，我肯定还是会追
这没法打分… 我也像吃掉那块塑料一样，得慢慢消化。（话说戛纳真是挺重口…去年的《钛》也让我开了眼…
们逐渐失掉各种可能性，刺瓣的是一个被塑造
(啊 怎么越降越低了 拉一点点分
“手术即性”的概念确实够cult，也够吸引眼球，但是电影本身剧情乏善可陈。在喋喋不休的对话和概念解释之外，唯一亮点在于蕾雅·赛饰演的女助理与维果·莫腾森饰演的行为艺术家之间的手术过程展示。
看预告时候最先被片子的美学风格吸引，其次才是璀璨的演员阵容。最先把我搞不适的是片子的美学风格，其次才是演员表演，其实主要是小k，她已经连续接了两个角色，都演成了神经质，话都不能正常说。
2. 电影结尾，柯南伯格反其道而行之去宣扬“body is reality”，否认了未来世界中精神的主体性和存在的意义，反倒去强调肉体本身的价值，这是一个很新颖的观点，但个人其实不太接受这样的诠释（就这样选择去接受并宣扬现代科技下人类的异化吗？）。
医疗剧粉无法接受这样不严谨的手术流程。。。
穿插着的都是器官，手术和刀割，但我却看到了beauty。
从诗句中挖掘意蕴类比成从身体中开掘出内涵，属于典型的指物错乱，当然如果非要强行比较，身体和自然存在器官的自然美只是个框架，而展现人体内在行为艺术和自走型“塑料废物处理鸡”在柯南堡视域下都是艺术美，因为有理念加持，但也会因为被动过手脚的“物”，导致最终指向这个新新人类时，理念彻底崩溃，毕竟黑格尔的自然美与艺术美关系，并不是个走哪哪牛逼的自动机，绝望的结尾即悲悯又美且引人深思，三者不分彼此，不要作任何 价值排序 的忠告回响不绝，柯南堡用心良苦啊！
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
