《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
期待哪位大神把红空拍出来，让我们一起重温2019。
又一部借他人酒杯浇我们心中块垒的电影，但是看多了韩国同类影片，感觉还不如韩影能煽到我，另法官被塑造得太脸谱化了，像一群闹事的学生在挑战班主任。
酒吧外是20世纪60年代，酒吧内是20世纪50年代，时代正在那些不在意的人眼皮底下发生，你可以选择无视，但全世界都在看
三星半吧。后半部分又开始瞎对付。小平同志说：要防止右，但主要是防止左。还要旗帜鲜明地反对资产阶级自由化。
好看！就是Mark Rylance怎么越来越像赵本山了？
国家机器总有一种绞杀民间思想的欲望，即使是号称最民主的“米国”。
我以为庭审戏设计得太戏剧化了，结果竟然大部分都是在庭上真实发生的。
倒数第二段前司法长出庭作证让人燃起希望，最后一段内部预演激烈又还原事实真相，庭上逐一报5000多名越战逝去的年轻生命，震撼。电影不错，但对外文名字名盲，每次看这样的庭审都吃力，来回看了几遍才把后一小时看完。
单从剪辑来看，确实比较乱，政见陈述的混乱及关键场景的暧昧处理，再加上一味的煽情式哗众，整体的导演水准是较低的，因为这不紧模糊了事件本身，还放大了的同情因素，整部影片从技术来说也只是一部不怎么样的美式主旋律。然而，从事件可以看到的是，在60年代的美国，这种政治审判也曾是一个半公开的迫害手段，司法机器也可以是象征性地运转，像演出一幕又臭又长的荒诞剧，但我不知道为何有人会拿这个和另一个国度相对比，无论结构、系统、媒体、态度、记录、影响、讨论等等完全是另一个时空，除了有同名的器官外实在找不出有何可比性，公平、公正等也是不同的概念，判断体系的落后与进步简直是开玩笑！又何来优越、羡慕、愤怒？只有一点，我们是不是从来没有错，如果没有，有没有承认的勇气？如果有，还有没有承认的勇气？
百岁共和民主路，多少四年往复中。
不敢多说，不敢多说，不敢多说.......
看的时候还在感慨，我从来都不知道我们法庭的秩序规则和流程。而且作为公民我对政治的看法就是没有参与感，更确切说是自己对政治没有敏感度，而在国外，他们把这看得极其重要。
都这个年代了，还在用这种方式洗脑呢。。全篇无聊至极，毫无触动，还是民主党老一套，内容零散，并没有一个完整的叙事。。其实也写不出完整的叙事。。因为这种斗争本来就是割裂的
独权真可怕，每个人都在以百万分之一的概率幸运活着。
曾经我们看到的美国法院，是十二怒汉那样，12个人为了一位素不相识的小男孩在狭小的密室里推演辩论，最后男主角在昂扬积极的背景音乐中，满怀希望的走出法庭。那部电影里传达出来的美国精神和制度自信可见一斑。而在这部作品中的美国法庭，混乱无序，充满了偏见和愚昧。那种小人物在巨大的国家机器前的无奈与愤怒让身处大洋彼岸的我们都感到熟悉而陌生。那套公正的自由民主再也无法说服所有人了。
其实一篇民主党檄文未尝不可，一个偏颇的、被编辑的视角也未尝不可，问题在于所有的闪回又都是全知，艾伦·索金有何资格以这种方式自称上帝呢？相比起来还是迈克尔·摩尔更坦诚可爱一些吧！
庭外与庭内，过去与现在，双线交织的叙事，节奏明快，政治主张鲜明，放在当下时局看，颇有几分不言而喻的深意。
理想和灯塔常有，但成为灯塔的理想不常有。民主和理性常有，但理性的民主不常有。体制和进步常有，但体制的进步不常有。
虽然知道主旋律，但是还是看得很燃。能感觉到艾伦索金的编剧功力，有张有弛，比如our blodd, Abby在公堂上就是不说，憋死我了。但是也正因为此有点过于匠气（明显是鸡蛋里挑骨头）
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
