《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
“通过我进入苦难之城，通过我进入永恒的痛苦，通过我，你就能在迷失的人群中穿行。”
NO.10 如果满分是5分，我给这个电影打一百分。整部电影就是在说一句话， 「 我对现实失望了，希望电影能给我们创造一个不一样的世界。」
属于保罗·索伦蒂诺的「阳光灿烂的日子」，欢笑的时光、孤独的片刻、与偶尔零星几件离经叛道的事，构成了他对于青少时代全部的记忆。马拉多纳犹如神迹般的上帝之手，也成为了他截然不同的、青春两幕曲之间的一瞬转折。不过索伦蒂诺也就芳龄五十出头，就做起自传电影来了，也许是一代球王的离世激发了他的深藏心中的回忆吧。
看胸、看球、看电影……从低配甜蜜生活到空洞阿玛柯德，大堵车和小修士切入的浮夸奇观和个体回忆的青春成长拼贴成冗长断裂的复制版乡愁，前半段家庭喜剧感尚可，后半段像续了几集电视剧。
他的脸比甜茶生动。索伦蒂诺的阳光灿烂日子。
索伦蒂诺的圣三位一体：宗教、女人、电影 / 迪伦、费里尼、马拉多纳
宛如梦境的开场后,忽然现实主义起来,不适应这样的索伦蒂诺，几个痴肥的姑姑,小小挑战我的接受力，渐渐,被掏心掏肺的真诚感动,后劲十足。
索伦蒂诺拍东西 如果少一点宗教性的超验意象 好像就失去那种浑然天成感了（甚至有元素堆砌之嫌） 这就是他和费里尼的差距吧
鲜明索伦蒂诺风，索伦蒂诺版《罗马》，然而青年躁动和时代的那不勒斯结合略散。
阳光、家庭聚会、阳台观赛、父亲的办公室、一家三口骑着vespa去小姨家… 然后是接受现实。我是个孤儿了。想去看看那不勒斯了。演员找得还真是有那么几分相像。（也相当赏心悦目）
他的脸比甜茶生动。索伦蒂诺的阳光灿烂日子。
男人喜欢女人，但不是最喜欢，一直如此，从足球到游戏。
为什么从神谕入手一个家庭故事，可能这就是那不勒斯的戏谑？我喜欢那些很真实的聊天，但是为什么总有一些伏笔暗示之后的事，导致这自传式正叙有宿命感。尽管华美，可是有些剧情真让人觉得离谱而没啥共鸣。有现代科技拍摄的费里尼小镇片段，很美很怀念。噢这个人群中哭泣的背影我要加入十佳。《米格尔街》罢了
意大利电影几乎都很碎碎念，青少年的欲望跟憧憬一样很西西里美丽传说。就会感觉哪都有费里尼托纳多雷的影子，其实倒也不是，这就是意大利人生活的样式。感性式的人生，更在意自我感觉式的。热情或不安都如维苏威火山，总有半是激情半是毁灭的意欲在推动人生。
松散而真诚。男主有些角度像我的天才女友的莉拉。
是写给那不勒斯的一封哀怨的情书，也是写给自己的一封主题不明但情感丰盈的回忆信。一个男孩的成长，碎片式的拼凑，做梦般的癔症，霓虹般的光怪陆离。也是关于追求和寻找的故事，有的人站在原地寻找感官的快乐，有的人走向远方寻找心灵的目的地，那趟通往罗马的火车，也是导演另一种生命的延续和开始吧。群戏很精彩，意大利人很聒噪。
第一部索伦蒂诺。太沉溺于物，以至于所有的表达都内嵌于繁复场景，层层包裹隔绝了感知
应该是生活过意大利的人才会欣赏这部电影，否则太琐碎。
这次的索伦蒂诺还挺喜欢的。口哨声，海船在海上行驶的声音。
原来上帝之手真的指的是马拉多纳。这部电影应该是索伦蒂诺的自传吧。对但是我觉得拍的也很一般。其实故事也没那么简单，但是我觉得情感不够充沛。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
